Πέρασα αυτό το χειμώνα, για οικογενειακούς λόγους, στα Κανάλια και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την ενδιαφέρουσα εμπειρία μου από την παραμονή μου αυτή στο χωριό. Είχα να μείνω χειμώνα πολλά πολλά χρόνια, από παιδί.
Εκτός των καιρικών συνθηκών που φέτος ομολογουμένως ήταν βαριές και για τις οποίες βέβαια έχοντας πείρα και τρόπο αντιμετώπισης λίγο νοιαστήκαμε, το βασικό στοιχείο που κυριάρχησε ήταν η μόνιμη έλλειψη κόσμου, ανθρώπων για συντροφιά, για παρέα. Το αντάμωμα δύο, τριών ή παραπάνω ατόμων να ανταλλάξουμε μια κουβέντα ένα λόγο σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο.
Πέρναγαν οι μέρες αργά, ομοιόμορφα, βαρετά περιμένοντας την Κυριακή για ένα καφέ, μια κουβέντα μετά την λειτουργία στο κυλικείο (με την προτροπή πάντα του παπά-Γιώργη, που η συμβολή του σε αυτό ήτανε σημαντική και μοναδική).
Εάν το Σαββατόβραδο υπήρχε παρεϊτσα για λίγο μεζέ και κρασάκι στο κυλικείο που ηρωικά και επίμονα κράτησε ανοικτό όλα τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα η Βασούλα του Σίψα, ή στο μαγαζί του Γιάννη Αντωνίου, που για αυτόν τα όρια του ηρωισμού έχουν ξεπεραστεί εδώ και χρόνια με την απόφαση του για μόνιμη εγκατάσταση στα Κανάλια, τότε εξελισσότανε σε γλεντάκι με παλιά τραγούδια ειπωμένα με το στόμα και το μεράκι των παρευρισκομένων.
Θα αναφέρω, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να το κάνω, ανθρώπους που με την παρουσία τους φέτος το χειμώνα έδωσαν μια ζωντάνια μια πνοή μια νότα στη μονοτονία και την βαριά ησυχία μας, κι αν ξεχάσω κάποιον να με συμπαθάτε δεν υπάρχει πρόθεση. Χαρήκαμε με την παρέα του Δημ. Αντωνίου (Αργύρως), πολλές φορές με την γυναίκα του, τα παιδιά του και τα εγγόνια του, του Θωμά Αντωνίου επίσης με την γυναίκα του και την αδελφή του Τασία, τα αδέλφια Δημ. Σιόλου Νίκο, Βαγγέλη, Κώστα, ο Αριστείδης έτσι και αλλιώς δεν έλειπε, τους προέδρους του Συλλόγου πρώην Δημ. Σίψα και νυν Ι. Κουτσοκώστα, τον Γιάννη Τράκα, το Γιώργο Κουτσοκώστα, τα αδέρφια του Κώστα Κωστούλα, που μας εντυπωσίασαν ένα βράδυ με το πλούσιο ρεπερτόριο τους. Υπέροχα! Με όλους τους παραπάνω και τον Κώστα Αντωνίου (Μητσούλα), τον Φώτη Δερνίκα με την γυναίκα του και τη κόρη του που ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και νότα το μασκαρεμά τους την Κυριακή των Απόκρεω, είπαμε και τραγουδήσαμε όχι λίγα. Συνέβαλαν σε αυτό και το κρυφό ταλέντο του Αριστείδη και της Ελένης του Χριστόπουλου. Επίσης θα ήτανε παράλειψη να μην αναφερθώ στην τακτική παρουσία του Νίκου του Τσαλιαγκού και του γιου του Δημ. Αντωνίου (Αντωνοκώτσου) με την γυναίκα του.
Το σχόλιο μου δεν έχει θέση στήλης κοσμικής ή αν θέλετε κουτσομπολιού …θέλω να επισημάνω και να πω στην συνέχεια τα συμπεράσματά μου από αυτές τις επισκέψεις των συγχωριανών μας που πράγματι αποτέλεσαν πηγή ζωής και ζωντάνιας στον κρύο χειμώνα του χωριού. Θα μπορούσαν οι επισκέπτες να ήτανε πολλαπλάσιοι και εδώ θα σταθώ.
Η αγάπη μας για το χωριό που εκδηλώνεται με ένα σωρό τρόπους από όλους κατά όπως ο καθένας νομίζει, θα μπορούσε ένα έχει ένα πιο απλό χειροπιαστό τρόπο. Με την πιο τακτική επίσκεψή μας σ’ αυτό. Εάν πυκνώσουμε τις επισκέψεις μας κατά την δυνατότητα που έχει ο καθένας προσφέρουμε πάρα πολλά.
Βρισκόμαστε πρώτον αρκετοί μεταξύ μας που στην Αθήνα χανόμαστε, περνάμε καλά, διασκεδάζοντας ήσυχα, ζεστά και δημιουργούμε κλίμα ευφορίας και ζωντάνιας. Στεριώνουμε στο χωριό στέκι αναντικατάστατο να βρισκόμαστε να τα λέμε να επικοινωνούμε να διασκεδάζουμε. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Καλός δρόμος, μαγαζιά, δύο κατά ώρας και με την διαβεβαίωση του Γιάννη Αντωνίου ότι η ανακαίνισή του θα μας καταπλήξει, και με τη Βάσω Σύψα στο κυλικείο να επιμένει με ηρωισμό. Και μπορεί να γίνει και τρίτο. Χρειάζεται μια προσπάθεια.
Είχα γράψει στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας πως προτεραιότητα μας θα είναι η μάζωξη της νεολαίας. Προσθέτω ότι πρώτα πρέπει να μαζευτούμε εμείς ο μεγάλοι, να συμμετάσχουμε κοινωνικά στις εκδηλώσεις που θα δημιουργήσουμε, με οποιοδήποτε τρόπο καλοκαίρι και κυρίως το χειμώνα, και κοντά μας θα έρθουν και τα παιδιά μας με τις προϋποθέσεις που θα δημιουργήσουμε εμείς.
Οι τρεις μέρες του Πάσχα και οι δέκα του καλοκαιριού, για τον καθένα μας νομίζω είναι λίγες για την συμβολή μας και την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε ώστε το χωριό να γίνει σημείο έλξης και κέντρο εκδηλώσεων κοινωνικών με ομόνοια, αγάπη και συγκαταβατικότητα στις σχέσεις μας.
Δεν μας χωρίζει τίποτα όλους τους χωριανούς και μας ενώνουν τόσα πολλά. ΟΛΑ!
Ας το εκμεταλλευτούμε!!!!!!
Σπύρος Αντωνίου
