ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητικά το Οθωμανικό κράτος χωριζόταν σε Βιλαέτια (μεγάλες περιφέρειες), τα οποία ήσαν οργανωμένα κατά το τιμαριωτικό σύστημα. Υποδιαίρεση του Βιλαετιού ήταν το Σαντζάκι (Νομός). Το Σαντζάκι διαιρείται σε Καζάδες (Επαρχίες). Οι διοικητές των περιφερειών αυτών επιλέγονταν από την κεντρική εξουσία (Διβάνι), συγκέντρωναν την πολιτική και στρατιωτική εξουσία και ονομάζονταν Πασάδες. Άλλοι δε απ’ αυτούς προσαγόρευαν τους εαυτούς τους Βεζύρηδες.
Τα όρια και η δομή των Σαντζακιών θεωρητικά διατηρήθηκαν σταθερά από τα μέσα του 16ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά στην πράξη εμφάνισαν αξιόλογες αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές οφείλονταν στην επιρροή και ειδικά στη στρατιωτική απειλή και επιδρομή των ισχυρών Πασάδων. Έτσι τα Σαντζάκια βαφτίστηκαν και Πασαλίκια.
Οι Πασάδες , διοικητές των Βιλαετιών και Σαντζακίων μετά το διορισμό τους από την Πύλη, άφηναν στην Κωνσταντινούπολη έναν εκπρόσωπό τους, τον Κεχαγιά, ο οποίος μεριμνούσε για τις υποθέσεις του, για την επανεκλογή του ή για να του δοθεί καλύτερη θέση. Αυτό δεν ήταν εύκολο γιατί οι ενδιαφερόμενοι για τις θέσεις αυτές ήσαν πολλοί και ο αγώνας για την κάλυψή τους σκληρός, καθ’ όσον διεξαγόταν με όλα τα μέσα, γνωριμίες, δολοπλοκίες, δωροδοκίες (πεσκέσι),. Η δωροδοκία ήταν σε όλα τα επίπεδα διοίκησης από το κατώτερο μέχρι το ανώτερο και από το μέγεθός της εξαρτιόταν το αποτέλεσμα.
Τα σπουδαιότερα Βιλαέτια ήσαν της Ανατολής και της Ρούμελης με αντίστοιχες έδρες τη Μικρασία (Κιουτάχεια) και τα Βαλκάνια (Σόφια- Μοναστήρι). Ο διοικητής του Βιλαετιού κρατούσε για τον εαυτό του το κυριότερο Σαντζάκι, γνωστό με το όνομα Σαντζάκι του Πασά. Στην Τουρκοκρατία η Ανατολική Στερεά Ελλάδα υπαγόταν στο Σαντζάκι- Πασαλίκι του Επαχτού (Ναυπάκτου).
Οι επαρχιακοί διοικητές ήσαν κυρίως στρατιωτικοί ηγέτες και είχαν αποστολή να συντηρούν τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις, να τις οδηγούν σε πόλεμο και με την επιτυχία να εξασφαλίζουν τη διαιώνιση της ύπαρξής τους. Η επαρχιακή διοίκηση στην αρχή στηρίχτηκε στο στρατιωτικό τιμαριωτικό σύστημα.
Το τιμάριο ήταν δημόσια γαία έκτασης περίπου 1500 -2.500 στρεμμάτων που παραχωρούνταν από τον Σουλτάνο σε Σπαχήδες (ιππικό), πολιτικούς υπαλλήλους και σε απλούς ιδιώτες με την υποχρέωση να παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη στο Σουλτάνο. Τα τιμάρια (φέουδα- τσιφλίκια) καλλιεργούνταν από δουλοπαροίκους.
